Κάπου το ΄98.. ήμουνα Μύκονο και η παρέα μου Αμοργό. Όταν αποφάσισα να συνεχίσω μαζί τους τις διακοπές, ρωτούσα στα υπαίθρια εκδοτήρια ποιο καράβι φεύγει για εκεί άμεσα και με ποιο θα φτάσω πιο γρήγορα. Με φώναξε από ενα μικρό κισε ένας κυριουλης και μου ειπε το μόνο που φεύγει σε λίγο και όσο προλαβαίνω είναι ο Σκοπελίτης, κι οτι θα φτάσω Αμοργό σε εξι ώρες περίπου. Τι χαρά! Εντωμεταξύ δεν έβλεπα και κόσμο να βγάζει εισιτήρια εκεί, στα άλλα χαμός. Ε λέω θα έτυχε. Μέσα, ένα ζευγάρι τουρίστες με μωράκι και μια παρέα επίσης τουρίστες με ρούχα λιτά, στεφάνια από φύλλα στα μαλλιά, χαϊμαλιά, χόρευαν, τραγουδούσαν. Αυτοί ήμασταν όλοι κι όλοι. Οι ξένοι λένε ότι το αγαπούσαν πολύ για κάποιον λόγο. Με αφετηρία τα Κατάπολα πήγαινε έως τη Μύκονο ενω ταξίδευε με τεράστια κύματα 7 μποφόρ ιδίως όταν πέρναγε το κανάλι τα οποία γίνονταν χειρότερα στη διαδρομή μέσω Δονούσας. Το σκαρί του δεν ήταν για παραπάνω από 5, ο καπετάνιος του θεουλης! Κουνούσε πάρα πολύ, ένιωθα σαν να ήμουνα σε καρυδότ
Ενδεχομένως... Ο Πολ Γκούντμαν σε κάποιο του δοκίμιο «ένα δημόσιο όνειρο μιας καθολικής καταστροφής» εννοούσε το εξής: Όταν οι ζωές μας δεν έχουν βασικές ικανοποιήσεις, δεν βρίσκουμε πραγματικό ενθουσιασμό στην αγάπη, τη δουλειά, ή καταπνίγουμε τα βαθύτερα συναισθήματά μας για προσαρμογή στην κοινωνία, ονειρευόμαστε μια ανείπωτη καταστροφή που θα μας φέρει πραγματικό ενθουσιασμό. https://www.pmpress.org/blog/authors-artists-comrades/paul-goodman/ Εν συνεχεία στα δικά μας, οδηγούμαστε αιώνες τώρα στη συνειδητοποίηση ότι δεν είναι ποτέ αρκετά τα πράγματα που θεωρούμε καλά, υλικά και άυλα όπως η αγάπη, το φαγητό, οι διακοπές, η ειρήνη... μια ατελείωτη σειρά καθημερινών αναγκών και απολαύσεων που ποτέ δεν είναι αρκετά. Μόνον όλα τα άλλα πλάσματα στη γη φαίνονται τόσο ικανοποιημένα με την απλότητα της φύσης - εκείνα δηλαδή που δεν καταπατήσαμε ακόμη τα δικά τους όρια. Έχουν ειπωθεί πάρα πολλά για τον κίνδυνο που διατρέχουμε, οι άνθρωποι είναι ήδη φοβισμένοι. Αυτό που έχ